Koninklijke Fanfare Sint-Pieter Herenthout

Om drie uur stonden we pal met onze schoenen glimmend gepoetst en de broeken in een verse plooi, want we stapten naar een echt trouwfeest. Onze twee bugelspelers Elien Aerts en Matthias Fransen  hadden ons lang op voorhand gewaarschuwd: zij zouden deze zomer trouwen.

En die zaterdag was het zover. Sint Pieter gaf ons - tussen twee buien door – drie minuten om droog van de Lux naar het GOC te trekken. Bij de laatste tonen van ‘Engelandvaarders’ kwamen we aan de achterkant van de feestzaal. Daar stonden Elien en Matthias ons stralend op te wachten. Elien mooi in het wit en Matthias in een feestelijk grijs pak. Voorzitter Francis gaf het officiële cadeau van de fanfare af. Daarnaast kreeg het koppel nog flink wat geschenken van personen of groepen uit onze vereniging. Dat is niet verwonderlijk: Elien en Matthias zijn letterlijk opgegroeid in de fanfare. 

Daarom speelden we ook tijdens de receptie. Eerst een marsje. Daarna zetten we ons in een cirkel en haalden een kwartiertje de klakklassiekers boven: ‘Stille Kempen’, Mexico, … om af te sluiten met – hoe kan het anders ? - de ‘Rammeltjes’.

Natuurlijk had Charel Janssens zijn brief klaar vol mooie wensen. Volgens Charel is hun liefde ontstaan door veel naar de repetitie te gaan! En hij kan het weten, want ook hij speelt bugel:

“Er was eens een groot muzikant, een prins, en een prinsesje, ook muzikaal gezind. Prins Matthias hoorde de liefdesvogeltjes kwelen, toen prinsesje Elien op haar bugel begon te spelen. Zij had hem wel in ’t oog daar aan den toog: hij is nooit zat, want hij drinkt cola van ’t vat. Maar dat had ik al lang in de gaten: prins Matthias zat op de repetitie altijd maar achterom te gapen. Ik dacht, zit hij nu naar mij te zien? Maar neen, het was naar prinses Elien.”

Dan vertelde Charles hoe prins Matthias prinses Elien redde door op zijn bugel te spelen en zelfs te drummen: “Bij dit alles te horen, was ’t prinsesje haar hartje verloren. En zie, zij sprong op gevaar van haar leven, uit de toren van ’t kasteel, recht in de armen van de prins en bij wonder, zij was nog heel. Toen keek ze verliefd in zijn ogen en zei:”Als ik eens op uw instrument mag blazen, dan moogt gij mij alles vragen.”

“Prins Matthias was niet meer te houwen, ging op zijn knieën zitten en vroeg: “Wilt gij met mij trouwen?” Prinses Elien was eventjes van slag en zei: “Ja, als ik van thuis mag.” En zoals je kan zien, is het vandaag hun trouwdag.”

Monseigneur Maxime

En toen schreed fanfarepastoor Maxime naar voren (gesecondeerd door koster Rudy B. en misdienaar Benny). Hij liet hun prettig gestoorde huwelijksbeloftes afleggen. Hier die van Elien: “Matthias, ik wil je muzikantje zijn. Ik wil steeds jouw piston smeren. In forte en piano. In staccato en legato. Ik  wil samen met jou door de moeilijke passages, al komt er dan uit ons instrument … een scheutje water. Alle donderdagen van mijn leven. Amen.”

En toen gaf monseigneur Maxime met een perfecte pastoorsstem het jonge koppel de officiële fanfarezegen. Natuurlijk wensen verder alle muzikanten, bestuursleden en ‘members’ van onze fanfare het jonge paar een mooi huwelijk toe.

Aan alle schone liedjes komt een einde. Toen we de mars ‘Medici’ op onze pupiterkens zetten voor de terugmars naar de Lux, droegen de jongens van ‘Frimout’ hun materiaal al aan voor het avondfeest.