Koninklijke Fanfare Sint-Pieter Herenthout

Een flinke windstoot blies parasols om. “Dit komt niet goed aan”, grimlachte een muzikant. En inderdaad, op onze eerste stop, het restaurant La Taperia, liep het al mis.  De fanfare had zich van uur vergist, en daardoor zat het restaurant nog helemaal vol.  Er was nog geen plaats voor onze fanfare, dus … op naar de volgende halte …

We trokken met 23 muzikanten verder, richting Jodenstraat. Het jonge slagwerk, met Jelle, Robbe en Edwin, ging er eerst bijzonder snel van door. De zware kopers in de achterste gelederen hadden last om te volgen. Gelukkig smolt de gejaagdheid van de nieuwe drumploeg weg bij elke volgende mars en verliep het vervolg strak gemetreerd.

“Ik zie jullie graag bezig”: het ontvangst bij POCO, aan de winkel van Ledegen, was hartelijk. 

Toen we aan de basisschool ’t Klavertje arriveerden, was de zon al bijna onder en werd het wat kouder. Daarom, snel verder naar het warme Molenhuis, waar we gezellig zowel het café als het zaaltje achteraan deelden.

Eens terug in de Lux bleef een harde kern nog lang plakken. Enkele muzikanten konden zich de volgende ochtend niet meer herinneren hoe laat ze naar huis zijn gestapt, laat staan dat ze wisten hoe ze thuis zijn geraakt.

Dit rondtrekken gaf een dubbel gevoel: op enkele plaatsen waren we hartelijk ontvangen, maar dat was niet overal het geval. Ook wordt het elk jaar moeilijker om netjes in rijen op te stappen: niet elke muzikant laveert even vlot tussen alle borden en de schetterende muziekinstallaties door.